شب را که میکشی:
کبریت نم کشیده ای،حتی بهانه ی خشم میشود
ودشنام حلقوم شمع را میدرد
و همدلی ارزانتر میشود
وهمزبانی مفت!
و فال دوباره ای میگیرد،دربان کور درمانگاه
شب را که میکشی
خیابان را غورق میکنم
و مثل وسوسه ای رام میشوم،
در شریان عطش نقشه ی حیات تنت
یله، رها، گم میشوم پشت بلوط های کهنه ی جنگل
و میشمارم گامهای تند قلم را،
بر فرش حسرت بوم
شب را که میکشی
دست هایت شمع میشود
گمان میشود
گریه میشود
گنگ میشود
و
من
بیتاب میشوم
ومن، بیمار میشوم............
ومیمیرند
ماهیان جاری کوچک،
دردست های آبی چشم تو
وقتی که با نگاه سرخت،
تنگی شکسته و خالی را،در کوچه های روشن شهر
فریاد میزنی
و میماند:
سایه ی بیدی خشک،
بر سطح زرد بوم حیاتت
همچون انجماد محراب مسجدی متروک.
نگران لحظه هایی هستممشتی آبکه به صورتش میزد
انگار
محو نجوای کلام این جویبار پیر
خیره به نگاه سنگریزه ای
تا الست فراسوی گام زمان
تا بهت مقرون هبوطی منگ
تا رعشه های برگ بلوط،
وبال نسیم میشدو
میلغزید.........
آغوش تنگ رؤیای ماشینهای شاد را،
هرشب،
کابوس میکرد،دعوای همسایه های کوچه مان
ما
باافتخار،فاصله ها را وضع کرده ایم
از من
تا
تو
چقدر سانحه حسرت تلخ؟
غرور تاریخی مان،فتح میشود!!!!!
لحاظ کن
همه را.....
کنار همه ی تیک های سرگردان
همه ی شاید ها،
نامی بگذار
همه ی احتمال های پریشان را دعوت کن
دست ترانه هایت را بگیر
بوم های پوسیده.رنگهای خشکیده،خوابهای ندیده ات را......
هم
ببین
فارغ نمیشوی
نه ترکیب میشوی؛
- در آشوب روزمرگی هایت-
و در انزوای سکوت هیچ خانه ای،
نخواهی خفت!
برائتی تورا
کام نمی گیرد.
توچیزی نخواهی یافت،که کنکاشت درمان نیست!!!!
بگسل
تا فروغت آشیان آسمان باشد
و
رهایی حسرت لحظه هایت را
رشک برد.
