قفس

حواست هست ؟

مرگ رؤیای شیرینی میشود

برای حیاتی که

اردوگاه حسرت است

مرغان عشق قهقه را میگریند،

و

قناریها

اصول قفس را چهچه میزنند

چه شیرین،

رؤیای کابوست را مبیند

قفسم.

حکمت شش

مشتی الهام

درجیب لحظه هایت بریز

نردبانی،

پای دیوار اشراف!

می توانی؟

بگذاری

و بگذری؟

چشمهایت را جوری ببند،

که

خشت خشت پلک دیوارها

متن میله های قفس را،

پگاه و پیراهن و پیمانه را،

جویده وبلعیده باشی…...

تدبیر

ماسوره ها را

به رنگ نیازهایمان پر کن!

زودتربیا،

و

سرشانه بزن

• تا دوازده برش میزدم

• کارها را برسان

دونه گیر بیکاراست!

• برق رفت

ودینام میاندوزمان سوخت،

زیگزال،جسته میزندوتیغ عمود بر،

تاب برمیدارد

امیدی به تدبیر تو نیست

اقدام وعمل کن

حرف؛

کافیست .

احیاء

دستت را به من بده

تا

مهمانت کنم،

به سفره ی حسی،تازه تراز کوچه باغ هایی که

برتومیگذرد!!

خواب آیینه ای را دیده ام

که بیزار،

ازمن روی میگرفت.

و

انگار‌ کودکی را،

که تب میکندبرای شمعدانی های زرد

سرگردانم عزیز

نبض مرا بگیر

حالا

که

حوالت حیران

وسعت آغوش این سودای رنگ،

آبی نمیشود مرا

آتشفشان بغضم را!

مرا التیامی تازه نجوا کن، از جنس خواب

خلسه ای ازتبار مرگ

مرا

نوازشی از تبلور احساس خنده های دریغ

شیوه ی شیدایی رقص مناجاتی!

شاید؟

تا

شکوه ی سماع سرگردان روحم را ،دمی

بیاساید.