وجاهت زیستنم ؛
گواه مرگم هم نبود
مرا به خآک بسپار
-که سخره ترین سلامت این تاریخ را،
بر گرده ام اینچنین،
تازیانه ام ،بایست -
چراکه
دیوارها،اکنون؛
فروتن ترین بهانه های زمین اند
کوتاه میآیندوگم میشوندوزود میمیرند؟!
بنداز دستان من مگسل
که
حاشاترین حدیث ممکن اجحاف را!
تهی؛
ترانه ترین!
زیسته ام
خلقی
اگرکه اینچنینم!
تباه،عصیان نمیکنم؟!
که سزاوار نفرت خاکم ،شاید:
وجاهت زیستنم
گواه مرگم هم نبود؟!
پیاده میشوم
میدان زیباییست
گوشه ای بایست،
و
چشمان تصورت را نبند
سطح سپید ذهنت را مقابل نگاه کودکی بکار
نانی داغ وآبی سرد
و
مدادی سبز
بازی کن
نردی
بباز،
بهای بهانه هامان را
چه گورستان زیبایی
آباد
آآآآآآآبااااااااد
میتوانی!
پنجره را تمام بگشایی
و لاجرعه نسیم را، تنگ
درآغوش گیسوانت،
بفشاری -
نیت کن
غروب شرجی اردیبهشت را؛
به تیمم اشکی ،
و -
حیرت روحت را طاهر کن!
و
قوس زیبای رنگین کمان آسمانی را،
برگردن خاطرات ببند
اکران تازه ی یادها!
بر قاب سپید دوباره ات
-
باریدن بغض -
یاد میگیری
باور کن!
روح سپید زندگانی ات را
میتوانی
دوباره بشناسی.
روزهای هفته ،
به صف میشوند! درمقابلم
از روبرویشان میگذرم
سرشان را میدزدند،
ومن
به چشم هایشان خیره میشوم
آرام ومقبول،
مینشیند و
آجیلشان را میخورند:
⌚
کوتاه نمی آیم !
کم
می شوم !!
⬇
پیمانه پیمانه
پیر میشود!
آینه ام،
کنار میکشم،
چای دم میکنم
تا؟
و!
خواب یک سینی
لیوان دسته دار بلور را؛
میبینم؟
ببینم؟!
.
.
.
.
