نشانی

زیر این گنبد شکسته و مفلوک

شیار محویست
لبان خشکیده ی این بیابان را!
که پنجه میکشد بر رخساره خاطره ای
همچون مزار آبادی!
از آن تبریزی،نشان شرقی ترین ،رخوت احساسی را بپرس
که بر شانه های خیلی منگ
مثل بشارت نحصی، سراب آفتابی شدند
صبح سرد زمستان را!
مرا
حس نجوایی هم نیست،امروز
که آیینه هم،
تاب  شرم نگاهم را نداشت.
اکنون
دریغ نسیمی پریشانم
مسخ گیسوان بیدی؛
مجنونم!!!