آه

 تابستان است
و پیراهن سپید نمناکی،
چسبیده بر پیکر بیتابت
همچون شیوایی غزلی ناب، طنازی میکند!
نسیم
دست در لابلای سیاه گیسوانت ،
برده
افسون نگاهت را ،فکورانه ؛
پلک میزند
واژه ها زبان در کام،
پشت مرز بیان صف میکشند
و کلاه از سر برمیدارند
حروف ملتهب
جیب هجاهاشان را خالی میکنند،
و آه میکشند
شاعر سیگار دوباره ای میگیراند
چراغ راهنمایی سبز میشود
و تندیس برنزی پارک،
خمیازه میکشد!