آواره

آخرین پاکت سیگارش را

نمورو محزون، در مشت میفشرد

باریشخندی که مهمان بغض در گلویش بود!

افسوس

تاراج راه ،

سرما وطعنه ی تلخ شرم

لقمه ای از گلوگاه دردجانکاهش نکاست

حکایت غریبی است زندگی

گم ؛

در رعشه های غروبی ،

در خاک بی الفت بی نام کجا آباد حزن

با گامهایشان،به بالین محتضرکدام؟ چگونه ؟ وچند؟

آواره اند!