معاصر لبخند

صحابه ی جنگل بود

وباتلفظ برگ، به رسم عادت باغ
پر از زلال هجوم بهانه ها میشد
هنوز جاری بود
هنوز گل میداد
هنوز میخندید! 
اذان که میگفتند:
قفس قفس پر از حسرت قناری بود!
و با طراوت باران، به کوچه میکوچید.

 -  معاصر لبخند،
  و ازتبار امید
  - به یاد میآورد -
: کبوتر و پرواز، بهارو شبنم را
شبی برایم از تمام پنجره گفت که روبروی نگاهش قنوت را میخواند
  و جوی آب خیابان،که از تلاوت شبنم
شعور آینه شد
  به آسمان سوگند
 که بازی این فصل، سایه بود وسکوت
 من ازتبار نگاهم به من تجلی کن
 غروب خواهد شد
و شب دوباره تو را باستاره می بارد.