قفس

حواست هست ؟

مرگ رؤیای شیرینی میشود

برای حیاتی که

اردوگاه حسرت است

مرغان عشق قهقه را میگریند،

و

قناریها

اصول قفس را چهچه میزنند

چه شیرین،

رؤیای کابوست را مبیند

قفسم.

حکمت شش

مشتی الهام

درجیب لحظه هایت بریز

نردبانی،

پای دیوار اشراف!

می توانی؟

بگذاری

و بگذری؟

چشمهایت را جوری ببند،

که

خشت خشت پلک دیوارها

متن میله های قفس را،

پگاه و پیراهن و پیمانه را،

جویده وبلعیده باشی…...

تدبیر

ماسوره ها را

به رنگ نیازهایمان پر کن!

زودتربیا،

و

سرشانه بزن

• تا دوازده برش میزدم

• کارها را برسان

دونه گیر بیکاراست!

• برق رفت

ودینام میاندوزمان سوخت،

زیگزال،جسته میزندوتیغ عمود بر،

تاب برمیدارد

امیدی به تدبیر تو نیست

اقدام وعمل کن

حرف؛

کافیست .

احیاء

دستت را به من بده

تا

مهمانت کنم،

به سفره ی حسی،تازه تراز کوچه باغ هایی که

برتومیگذرد!!

خواب آیینه ای را دیده ام

که بیزار،

ازمن روی میگرفت.

و

انگار‌ کودکی را،

که تب میکندبرای شمعدانی های زرد

سرگردانم عزیز

نبض مرا بگیر

حالا

که

حوالت حیران

وسعت آغوش این سودای رنگ،

آبی نمیشود مرا

آتشفشان بغضم را!

مرا التیامی تازه نجوا کن، از جنس خواب

خلسه ای ازتبار مرگ

مرا

نوازشی از تبلور احساس خنده های دریغ

شیوه ی شیدایی رقص مناجاتی!

شاید؟

تا

شکوه ی سماع سرگردان روحم را ،دمی

بیاساید.

وجهه

وجاهت زیستنم ؛

گواه مرگم هم نبود

مرا به خآک بسپار

-که سخره ترین  سلامت این تاریخ را،

بر گرده ام اینچنین،

تازیانه ام ،بایست -

چراکه

دیوارها،اکنون؛

فروتن ترین بهانه های زمین اند

• کوتاه میآیندوگم میشوندوزود میمیرند؟!

بنداز دستان من مگسل

که

حاشاترین حدیث ممکن اجحاف را!

تهی؛

ترانه ترین!

زیسته ام

خلقی

اگرکه اینچنینم!

تباه،عصیان نمیکنم؟!

که سزاوار نفرت خاکم ،شاید:

وجاهت زیستنم

گواه مرگم هم نبود؟!

املا

پیاده میشوم

میدان زیباییست

گوشه ای بایست،

و

چشمان تصورت را نبند

سطح سپید ذهنت را مقابل نگاه کودکی بکار

نانی داغ وآبی سرد

و

مدادی سبز

بازی کن

نردی

بباز،

بهای بهانه هامان را

چه گورستان زیبایی

آباد

آآآآآآآبااااااااد

اکران

میتوانی!

پنجره را تمام  بگشایی

و لاجرعه نسیم را، تنگ

درآغوش گیسوانت،

• بفشاری -

نیت کن

غروب شرجی اردیبهشت را؛

به تیمم اشکی ،

• و -

حیرت روحت را طاهر کن!

و

قوس زیبای رنگین کمان آسمانی را،  

برگردن خاطرات ببند

اکران تازه ی یادها!

بر قاب سپید دوباره  ات

-

 باریدن بغض -

یاد میگیری

باور کن!

روح سپید زندگانی ات را

میتوانی

دوباره بشناسی.

کشنبه

روزهای هفته ،

به صف میشوند! درمقابلم

از روبرویشان میگذرم

سرشان را میدزدند،

ومن

به چشم هایشان خیره میشوم

آرام ومقبول،

مینشیند و

آجیلشان را میخورند:

⌚

کوتاه  نمی آیم !

کم

می شوم !!

⬇

پیمانه پیمانه

پیر میشود!

آینه ام،

کنار میکشم،

چای دم میکنم

تا؟

و!

خواب یک سینی

لیوان دسته دار بلور را؛

میبینم؟

ببینم؟!

.

.

.

.

پرسش

چند سال شد؟

• نمیدانم -

• ده سال؟

فرم دیگری !

کس دیگری !

جسد دیگری ! شده ام

هان

همان بهتر که نمی بینی ام

همان بهتر که

نمیخوانی ام !

.

.

.

 کبریت تری

در دستان لرزان تو ام

هشدار

که با د

می خلد،تا

مغز استخوان.

گواهی

دست هایت هنوز!

گواهی سیب میدهند

کجای کنج معمای چشمهای تو

مصلوب میشود

هیاهوی تاراج تاریخی

دلی مجنون؟