یا ابا عبدالله

 السلام علیک یا ثارالله

علی اصغر

به آسمان
میفروخت
مردی میان دشت
مشت
مشت
خون سرخ گلوی 
فرزندش را

جبر

و

سفر خود،

مسافری  تنهاست…..

• قایقی را

خواب میبینم ،

که تشنه ی دریاست !

آسمانی ،

که ماه را بلعید !

و

چاه ژرف و عمیقی که،

مثنوی میخواند!

چه جبر ناز و ملیحی

• چه خوب میرقصید

• !

ابدیت

کو چه فرش قرمزش را

برای کسی دوباره

پهن میکند،

که

صدای پایش را نخواهی شنید!

ساعتت را

نگاه کن

ولهجه ی شیرینی دارد

و نگاه گیرایی

و

شهره است

به آغوش گشوده اش،

شبی یا روزی

به چشم های من

تو

او

نگاه خواهد کرد

و تا ابدیت محض،

آرامش گرمای آغوشش را،

تجربه خواهی کرد.

هبه

بگذارید

که من خواب بمانم امشب

پاکتی صبح ،

که سهم من و این پنجره است !

هبه کردم ،.  به نگاه نگران گلدان

حالتی ؛

شبنم حسی که سحر بود ،

گذشت…..

.

.

.

غم گمراهی خورشید،

و

انس شب تار

.

.

صبح ؛

سرشار تو بود.

شعر

روی شانه های پوسیده ی

این دیوارهای پیر

رازفاصله هاییست!

تنیده از داغ دریغی منگ،

که لکنت مأنوس بی سبب ترین بغض تلخ تاریخ را،

هجی میکند!

شاعر

شعری از تبار ترانه ی قومی بخوان

که به حاشایت تن نداد

و

بوسید

تاب تن طناب را…..

سفر

مسافر

سفر توراست

سبب آموختن بود

تو

اکنون آمیخته ای !

حاصل؟؟

• توشه ی گران

هر

 آنچه که باشد !-

؛

تو، افزوده ای!!؟

سفر تو را به سبب

  کاستن بود.

مسافر..

راز

چه باران زیبایی که

نمی آید!

وفصل تاول از تب دیوار

نقش گونه  ی آبرنگ اسطوره ایست

آ

و

ی

ز

ا

ن

نمیپرسی دیگر:

چرا نمیخندی ؟

ازآینه ها بپرس

راز خامی گریه هامان را

و از

شرم جاری تقویم ….

ب

پ

ر

س

.

.

.

.

هفت قبیله

هشدار

کسی اگر درین قبیله بخندد؛

تباه

خواهد شد!

سوگوارقبیله ای باشیم

که در قناعت شادمانی هاشان

پیشتازند!

درویش

به یک قبیله قفس،

حاجتی ندارم

و

بس!

دروغ میگویی!

و

یک قبیله ی شاعر

حواسشان پرت است!!!!

مرگ

خنیاگر خاموشیست

و

ه‍م قبیله ی غم!

تورا

نمیبخشند!

قبیله کوچ میکند

کلاغ

می ماند!

چه تاولی که نزد چشم آسما نی غم

که این قبیله تو را می سزد سرانجامش

تباهی ها

توهم

خواهی چشید!

طعم تحفه ی تحقیری را

که مثل سانحه ی خروار ها،

خاکستری اند

تو

هم، خواهی شنید

لحن بیدادی را،

که باور شانه هایت را

پلید و پلشت و ناجوانمردانه،

خاک میکند!

و

تو

هم، مینوازی

نوای حزینی را

در بغض چاه خفته ی شب هایی

که میتکاندت از زخمه ی حیرت این تباهی ها

و

تو هم

خواهی سرود…...