زخمی خلوت خیابانی سرد
همچون رخوت ناگزیری،
دست درجیب خمیازه های کسالت :
نجوای نامفهوم جمله ایست،
همدم حس تنهایی ام
نه پیچیده ونه مأنوس،برتراس خانه ی فامیلی
دور
درشهری گمنام،که
ایستگاه راه آهنش
همزاد پلیست،
ایستاده بر گرده ی کوهی صبور….
پا پس میکشید الهام!
و دست خالی ذهنم،
درسیلاب زمخت نفیری آواره، می آشفت!
سوت قطار بود
و رعشه ی اعصاب گلدان ها….
من
سرانجام را پرسیدم
و تو
می پرستیدی رؤیای مقصد را!
ما
راه را یقین کرده بودیم اما
عبور را؟
پل را؟
پرستو را؟
پروانه را؟
پیام را؟
روایت تاریخ
دست عرق کرده ای اگر،
مشتی تخمه ی آفتابگردانت داد!
چمدانت را ببند،باکت را پر کن؛
تو
مسافری،امروز:
روبروی تاریخ ،
روبروی کتاب ،کنار دکه ی بسته ی مطبوعات !
کنار مقبره ی سمفونی های شاستاکوویچ ، باخ ، بتهون؛
که می ایستی ،
کلاه از سرت بردار
چه فرق میکند ؟
روایت میدان سرخ مسکو باشد ؟
یا حکایت باستیل؟
برای شاعر آگاهی از برای گواهیست
نه از برای قضاوت.
برای پنجره ات ،کوچه ای دوباره بخر
و لهجه های مهاجر را،
ببر به وسعت دلداگی،به فرصت لبخند
پناه شب پره باش؛
برای خودکارت،هرشب و هر روز
کیفرخواست تازه ای بنویس.
و شارژ کن
هر دقیقه و ساعت،
حساب چشمانت را، دل نگاهت را.......
دلتنگ میشوم!
گاهی
برای نگاهی؛
که ازطیف جاری دامنه های فصول،
فراترمیبیند!
و
برای دستانی که،زمانرا
مثل جغجقه ای برای بازی کودک باورمان،
تکان میدهد!
دلتنگ آنسوی خیابانم
فال تازه ای از برگ بودن محض!!
پیچیده در لفافه ای از هراس و حیرت وشرم…
تصویرمحو نشستن من!
درآنسوی خیابان ایستاده است!؟
و
من،فکر میکنم:
جایی درلکنت لحن اساطیری تبسم عشق،
وقفه ای کنج نیت محو زمان،
مثل آغوش مانوس گرم و گشوده ای
باز است...
آه
که دلتنگ حزن تو ام،
بیش ازین قرارم نیست :
شیدا
مثل ساز کهنه ای،آویخته
بردیوارنمور انباری متروک -
سرشارازبغضم
پرده ای از نوایی اگر در خاطرم باقیست !
لحن پژواکی از نوازش نگاه نگران توست
که همانند صلیبی،
آغوش میگشود
وتنگ در برم میگرفت….
پلک هایش را گشود
وخون ماسیده ی بر لبانش را
برچید
سایه ی سنگین و گرم نگاهی
مخاطب آشنای احساسش بود!
و
حریصانه
تلاوت جذبه ی چشمانش را
لاجرعه
مینوشید…..
هنوز مسافرم
و پروایم نیست
که
عزمم را، در غروب پاییزی سرد
به پیر پینه دوزی بخشیدم!
که بر برهنگی پاهایمان ،
میگریست…...
کربلا آیین نور وچشمه بود
کربلاسرچشمه بود وتشنه بود
