حکمت پنج

وقتی که لبخند
چمدانش را می بست!
آینه ی کوچکی با خود برد
و
قاب ساده ی بیرنگی به جای آن آویخت
تو
ازتبار نگاهی برادرم
بنگر.

آواره

آخرین پاکت سیگارش را

نمورو محزون، در مشت میفشرد

باریشخندی که مهمان بغض در گلویش بود!

افسوس

تاراج راه ،

سرما وطعنه ی تلخ شرم

لقمه ای از گلوگاه دردجانکاهش نکاست

حکایت غریبی است زندگی

گم ؛

در رعشه های غروبی ،

در خاک بی الفت بی نام کجا آباد حزن

با گامهایشان،به بالین محتضرکدام؟ چگونه ؟ وچند؟

آواره اند!

بغض

کوتاه میشویم

مختصر

خلاصه ومحدود

ازمثنوی به قصیده

از غزل به رباعی

ازجمله

به

واژه

ازپرواز

به

پر

سکوت میکنم

بغض میشوم

تا روزی

که شاید

فردایی بزاید

اشکی چون سیل

بگریم.

شب

وسکوت

روزی دوباره زمین رافراخواهد گرفت!

آنسوی بیشه ی الفت،نگاهی خواهد رست

صیادی دامی خواهد نهاد

وزمان را بابالی شکسته ومحتضر،

به بالین التیام خواهد برد!

آسمان افسون تازه ای به تن میکند

ومن

تردید تازه ی تورا،به باغ آیینه ها میبرم

دستت را به دست کودکی های شمع میسپارم

تا راز تازه ای بزاید

- از وضوح سیال شب-

ذهن صامت دیدارت......

دیوار

باور دیوارها

برائت فاصله نیست!

ایمان به امتدادسیاهی،

افسانه ی تداوم شب هاست

انس به ظلمت:

عادت به ابتذال مرگ شمع و شب پره هاست

- نمیفهمم

تو برایم بگو؟

پیش از ابتلاء به این تاریکی

لبخند را چگونه هجی میکرد!

لبان دخترک کور کوچه ی هشیار؟

هیچ

تمام عمر را،

  که تسخیر میکنی

تو میمانی وروایت فتحی که

آینه از تاراج لحظه ها

خصمانه و بیدریغ،حکایت می کند!

جیبهایت را بگرد

   واژه ای به لحن تلاوت تاریخ

عبارت بودن و اندی سالهای توست......

عنوان

حق باتو بود!

مرگ

نه عنوان شعر میشود،

و نه

عنوان دفترم

چرا که گاهی زندگی،

مدیون قرابت مرگ میشود

چرا که مرگ گاهی، بی شک

شیرین تر ازظلالت زندگیست.

پیام

نیستم !

پیغام

یا شماره ی خود را،

بگذارید

تماس میگیرم.

نگاه

هنوز هم

نگاه مبهم چشمانت،

رنگ از رخسار آینه میبرد

وقتی سکوت رخت بهانه به تن میکند!

غم سرزده و بی مهابا، به تسخیر دل میشتابد

و نسیم

همآغوش غروب،

بار بغضی گران را تحفه میآورد

یاد

مرداد هم گذشت

لغزید!

مثل خورجین کهنه ای

از دوش مرد خسته ی ایل

یا

جوال پر ازکاه،از پشت قاطری

به گوشه ای افتاد.

گناهکارم

زیر سایه ی این سقف

فرصت لبخندی بود،برق نگاهی،

وسرگردانی انگشتان دست تو

کنار همین نیمکت ،باغبانی

  بوته ی یاسی را آب میداد

یادت هست؟

روبروی همین جدول سیمانی سیاه

و صدای جیغ ترمز ماشین

و بوی خون علف را،

که بی امان پیچید!