مرگ

و

خواب هایش را

بساط میکند،کنج سایه ی تکیه

زیر درخت چنار…

سبزمیشود روبرویت،

وبالخند محوی

کلاه از سر برمیدارد،

دستت را میفشارد

و،

تا پخت تازه ترین تبسم شیرینت

تورا همراه میشود!

مرگ

گاهی تار میزند

گاهی شعرمیخواند

گاهی شعر میگوید

وسر در خانه اش،کاشی زیبایی ست،به رنگ فیروزه ای…

صبح ها که برمیخیزد

صورتش را میشوید وآینه را

وآب میپاشدروی گلهای سپید

وگلدان

شمعدانی ها

روی زغالهای منقل تبدار

وروی کاهگل دیواری که سمت خانه ی توست

گاهی

مرگ، خربزه های شیرینی میگیرد.

وخبر میگیرد

از طاقچه تا کنج قفس را،هر روز

میشمارد سفربال کبوتر ها را

نامه ی زنجره را مینویسد به بهار

وغم قافله ی تشنه ی تردید تورا،

میبرد پشت درختان تمشک ته گود

میسپارد به سکوت.

مرگ هم گاهی

گریه اش میگیرد

ودلش میخواهد به زیارت برود.

اغوا

حق با توبود

نه

این سوگواری نبود،

-دریغ یا حسرت :-

جلوه ای بود،

از جولان بغض

تاگره ای کور،

همچون استخوانی

گلویت را بفشارد!

جلای مقدس اندوهی  بایدت ،

به ساعت آسملن

تا تمام تو را فرا گیرد

نه،

نه به لحن خاک…..

تابی که تو به رنگین کمان بسته بودی

محراب ابروی نیاز ی را ورق میزد

که بی بهانه گریستن را

• سر به زانوی پدررا -

میمانست

دریغم مدا ر

دریغم مدا ر

کیمیای اندوهت را

تناسخ

دود لامپای شکسته،

روشنی کم فروغ اتاق را،

می جوید

وسعت تاریکی

نگاهم را تاراند…..

نماند

مسافر بود

و چارق هایش را،پای تنور سرد،

کنار کوزه ی خالی،

جفت کرده بود!

شاعر نشست

کت و کیف و کوله و چشمانش را

به درنگ میخ لختی آویخت.

و

به بستر خزید.