وقتی که قاصدک
پر بریزد،برآشیانه ی اندوه
غزل بی سبب ترین بهانه هاست!
تا آفتاب ؛
پنجره ای را گم نکرده بتابد ،
وکلافه ترین دقایق،صف میکشند
- تا وصف بطالت هرزه ی حیات را
هجی کنند!!
باری به شانه های خمیده ی امید.....
-
فردا
فرش قرمزی پهن میکنم ،
به وسعت ناشکیب سرگردانی بغض ،
تا تو را که نمیآیی
کران تا به کران،
دوباره بگریم.
دست عرق کرده ای اگر،
مشتی تخمه ی آفتابگردانت داد!
چمدانت را ببند،باکت را پر کن؛
تو
مسافری،امروز:
روبروی تاریخ ،
روبروی کتاب ،کنار دکه ی بسته ی مطبوعات !
کنار مقبره ی سمفونی های شاستاکوویچ ، باخ ، بتهون؛
که می ایستی ،
کلاه از سرت بردار
چه فرق میکند ؟
روایت میدان سرخ مسکو باشد ؟
یا حکایت باستیل؟
برای شاعر آگاهی از برای گواهیست
نه از برای قضاوت.
برای پنجره ات ،کوچه ای دوباره بخر
و لهجه های مهاجر را،
ببر به وسعت دلداگی،به فرصت لبخند
پناه شب پره باش؛
برای خودکارت،هرشب و هر روز
کیفرخواست تازه ای بنویس.
و شارژ کن
هر دقیقه و ساعت،
حساب چشمانت را، دل نگاهت را.......
تب میکنم ،
وسرگردان نگاهت ،
آواره ی خطوط میشوم
پل میزنم،
از هیچ تا هنوز
لبریزمیشوم از فاصله های لال
با دستان الکن از باور
هجی کن هجاهای سکوت لبانت را
برای نگاهم،
برای دلم
برای غفلت این همه انس
چگونه بگذرم از غرقاب الفت این دیدار؟
نمینویسم
کتابی را ،که تو
نمیخوانی!
ورق میزنم التیامی را،
که تو
خواهی یافت!
پارس میکند
سگ همسایه!
- دارد میخندد؟
- شاید
تو یادت نیست ،
قدیم ترها، کودک که بودی ؛
همه میخندیدیم!
- بهتان پای مرغ میدادند ؟
حافظه ی مردم
ذهن تاریخ است،
چیزی از قلم نمی افتد،
وقتت را تلف نکن.
