چاره چیست؟
درشریان عطش چونان وسوسه ای!
رام،
یله،
حیران وشیدا،
گم میشوم
شاید که تقدیر نوای نهفته ای
کام بگشاید
تا صید خیالت
باشم،دمی ،درنگی، لحظه ای
عقوبت عاشقی است
مفتون آینه ها بودن، از هیچ
تا چرای همواره ی حسرت!
سر در گریبان تعبیر خواب هزاره ای،
مغموم.
شب را که میکشی:
کبریت نم کشیده ای،حتی بهانه ی خشم میشود
ودشنام حلقوم شمع را میدرد
و همدلی ارزانتر میشود
وهمزبانی مفت!
و فال دوباره ای میگیرد،دربان کور درمانگاه
شب را که میکشی
خیابان را غورق میکنم
و مثل وسوسه ای رام میشوم،
در شریان عطش نقشه ی حیات تنت
یله، رها، گم میشوم پشت بلوط های کهنه ی جنگل
و میشمارم گامهای تند قلم را،
بر فرش حسرت بوم
شب را که میکشی
دست هایت شمع میشود
گمان میشود
گریه میشود
گنگ میشود
و
من
بیتاب میشوم
ومن، بیمار میشوم............
ومیمیرند
ماهیان جاری کوچک،
دردست های آبی چشم تو
وقتی که با نگاه سرخت،
تنگی شکسته و خالی را،در کوچه های روشن شهر
فریاد میزنی
و میماند:
سایه ی بیدی خشک،
بر سطح زرد بوم حیاتت
همچون انجماد محراب مسجدی متروک.
