شحنه ها

این کوچه ها:
هنوز،عطر توراتقلید می کنند
-این آرواره های زمان
که مرا هم جویده اند............
پایان من نبود !
مصلوب مانده ام
شعرم
حزین تر از سفرت ،ذوب می شود
شعرم
به پای سکوتت ،
تمام شد!
من
یاوه ام
بر عرصه های تباهی، سقوط محض!
اینک
تداوم هیچم
عبور کن
- ختم تمام فاصله ها، شام آرزو
دیوار بی درنگ
درانحنای پنجره ها،مسخ می شوم
ای بی دریغ
شحنه های سکوت وشب :
باران ،مرا نشست
رگبار می شوم............

کمین صاعقه ها

دیشب
شبنم خاطره ای ،
ازکمین صاعقه ها گذشت !
پیچید:
نوای نی چوپان تنهایی
تا
ضمیر خالی دشت
-از خم ساقه های بید خانه ای تاریک
تا گلبرگ بنفشه ها
تا
تب بستر خام دخترکی بر بام....
همراه جاری رود
همراه اشک
تا
تف سنگین گونه ای
لغزید........
صبح
بستر کوهپایه را
مه ی بود سرافکنده ، همچون شرم
و
باد روستا را بی دریغ
پنجره تا پنجره ورق میزد
تنور خانه ها خاموش بود
و دیوار باغها ویران
و پژواک نوای نی
هم آواز تیشه ی مرد گورکن
سکوت ساده ی دشت را
می آشفت.................

قفس آینه ها

تو
همان آینه ای که
به نگاه دل من؛میشکنی
من
دلم را؛که حبابیست غریب
به کدامین قفس آینه؟
زنجیر کنم؟

متشکرم

من از شما متشکرم دوست عزیزم.شما به من لطف دارید ومن یاد گرفته ام که متشکر باشم.از همه ،چرا که احساس میکنم این امتنان چون موج در فضا متبلور خواهد شد وکمترین تاثیر آن تزاید وافزایش ضریب لطف دیگران به سمت من خواهد بود.حسن دیگر این اتفاق این است که وقتی همه ی فضای موجود با باور این که هر عمل و عکس ا لعمل من موجب و موستوجب سپاسگزاری ام خواهد بود،سبب خواهد شد که چیزی واتفاقی بنام حقوق و حق مدنی ام خواسته و ناخواسته محو شود.و سطح توقع من به ژرفنای خضوع و افتادگی محض سقوط کرده و بنده به درجه ی عند تواضع ارتقاع میابم وبصیرتم افزایش یافته و از جمله ی خواص محسوب خواهم شد.
این ماجرا وجه دیگری هم دارد که بازهم موجب امتنان است.وآن این که من شخصی خواهم بود که از خودم متشکر نباشم.حتما به وفور در اطرافتان دیده و میبینید هستند افرادی که براحتی و بسیار و خودبخود و اتوماتیک از خودشان متشکرندو احساس میکنند که با هر تماس و مراوده هر آن ممکن است لطمه ای به این شمایل ایشان وارد شده و نمای بدیعشان دچار خدشه شود....
خب ازاین که اینجا در خدمتتان هستم متشکرم این را عرض کردم که فراموشم نشود چون دل پر دردی دارم و بداهه و مستقیم فقط دارم مینویسم و نمیدانم چه از آب در خواهد آمد ، و گیرمم که از نظر فنون ادبی و نثر قابل قبول شد،اما به چه شکلو شمایل و فونت و فاصله ای منتشر شود؟؟؟؟؟ خدا عالم است!!!!
اگر خدا خواست وحوصله ای بود چند وقتی است در نظر دارم تحلیلی بنویسم مبنی بر نحوه ی توقعات کاربران در دنیای مجازی .یا زیست اینترنتی و چیزی توی همین مایه هاو بنا بر این است فضایی را متصور شوم که با شناخت اندک در روابط توقعات مختلف چگونه نسج پیدا میکند وموجب سرخوردگی خواهد شد.و حتما هر کدام از شما مثال های متعددی در این باب در ذهن و اندیشه دارید.
اما در این مقال: واقعادسترسی به کسانی که نمیخوان در دسترس عموم باشن،خیلی سخته! یک گستره ی بازاز فعالیت جلوی چشمتونه که همگی یکطرفه طرح شده و فقط توی یک سانتی متر جایی که نوشته : ارتباط با ما. و شمارو به یک آدرس ایمیل مرتبط میکنه ،که اونم خدا میدونه که کسی اونو باز میکنه؟ میخونه؟ و اگه در کمال امتنان همه ی این اتفاقا افتاد پاسخی به شما میده؟؟؟؟ اینو اسمشو چی میشه گذاشت؟ قدیما اقلا یک شماره تلفن بود،یک صدای بوق که به مخاطب دلگرمی میدادیا پاسخ یک نفر اونطرف خط...........
ماجرا رو اینجوری خلاصه کنم که: یکی از همین آدمای خود متشکر از سر بیکاری گاهی توی گوگل اسم و فامیل خودشوسرچ میکنه .اونجا یه سایتی به اسم کریاس مخاطبو ارجاع میده به آثار و اشعار و نوشته های آون آقای از خود متشکر.سایتو که باز میکنی با کمال تعجب پروفایل خالی رو میبینی .خب بماند .
میای عضو بشی یکسره ارور میده آخر خسته میشی .توی همون یک سانتیمتر جای تماس با مدیرسایت
ماجرا رو شرح میدی و منتظر پاسخ میمونی .اما دریغ از یک نقطه.این چرخه چند بار هم تکرار میشه اما نتیجه هیچ.
حالا چاره ای جز تشکر داری؟؟؟؟؟

حکمت سه

نامت !

برایم آشناست.

لبخندت،نگاهت !

مرا به فراز میبرد....

- نبض مرا بگیر،دستم را

که سرگردان خاطره ی گیسوان توست.

مرا به اندرزی سودا کن

پیاله ی اندوهی از سبویم بنوش؛

بیمارم

شیدایی ام را، نمی یابم

این مردمان:

مرا نمی یابند، مرا نمیفهمند، مرا نمیخواهند،مرا نمیخوانند!

.

.

.

: لحن سفرهامان که فرق کرد،

دیگر صلیبی به دوش کس نمیبینم

گوری تنیده ایم،از پریشانی هایی که رخت افتخاربرقامت خجلتمان افزود!

فاصله ها را گز نکرده بریده ایم

حتی فرصتی برای لب گزیدن و حسرت و افسوسمان،نبود؟؟

با فراق به بستر میرویم،

بامرگ سلفی میگیریم،همآغوش انزجار!!!

لبخند میزنیم؟

وجهیز عروسکان شهر من

  چمدانی است از نقاب.......

فراق

 فاصله ها را
گز نکرده بریده ایم! 
آیا ،حتی فرصتی برای

 لب گزیدن،حسرت و افسوس نبود ؟!

بدرقه

 
من
پنجره
فضا
پنجره؛ تو
نسیم
واحساس سنگینی ابری سیاه
بر دستان سبک باد
تنها قطره ای باران
من
پنجره
صاعقه ای برتن شب
صدای شکستن
ولرزش دلهامان
نسیم
پنجره؛ تو
وگیسوانت که همگام با باد؛
سبکبال
بدرقه می کنند
ابری سیاه را..............

سوگند

قسمت میدم به اشک
به صدای شب جنگل
به سکوت
قسمت میدم به گل
به چشای آینه وقت نگاهت به غروب
قسمت میدم به عشق
به وصال همه ی خاطره ها با‍‍ پنجره
واسه دلتنگی این بنفشه ها
واسه دلخستگی شعر بیات آرزو
واسه دلمردگی شاعرشرمنده ی شهر
دست این خاطره ها رو بذار امشب ببوسم

عبور

خسوف شد
وماه
کم کم و کم کم
به پشت سایه ی خورشید پنهان شد
هنوز بیدارم
هنوز منتظرم
برای آنکه تو از پشت سایه ی کوچه
دوباره از گذر شستن بهانه های عبور
به چشم روشنی پنجره
سفر بکنی

بی تو

بی تو
از مرز دلیل
از وادی بی انتهای درد و دریغ
بی تو
از سمت سرد وحشت و تنهایی
نمی توان گذشت
بی تو
از سردی خانه؛از پوچی کوچه
از بی زبانی شعرم
بی تو از چه بکویم؟
بیا
تونوای تار من بودی
بی تو؛چگونه بنوازم؟
چگونه بسرایم؟
دراین شوره زار تنهایی چکامه ی غریبانه ی گل را؟
ومرثیه ی ذبح یاسهاو اطلسی ها را؟
من در این بهار و بارش خون آلود دل؟
من
سهم بغض تو را؛بی تو
چگونه بگریم؟
آنسوی پنجره باران است؛واینسوقاب خالی خانه
وغبار کهنه ی تنهایی
همزبان من بودی؛چگونه بخوانم:
سرود غرور و سرافرازی را؟؟
غروب می آید
بی تو چگونه بخوانم روایت حسرت را؟
و نوحه ی دستانی را
که میتوانستند؛آفریده شده بودند؛ومی خواستند
گیسوان سبز نهال عشق را شانه زنند
وپوسیدنند!!!
بی تو
نگاهها همچون پنجره ایست محزون
درسمت غریبانه ی کوچه ای بن بست
چشم من شاید:
درعمق شاعرانه ی یک نگاه هم؛به دریاچه ی چشمان یک شبنم
سیراب شود
و از پرتوی یک سنگ هم؛فروغ خورشید را بشناسد
و بلوغ علف را ادراک کند
و در تلاقی گنگ نسیم؛با تن لرزان یک جوانه
مفهوم بودن را؛احساس کند
چشم من شاید....
اما بیا
من سهم بغض تو را
بی تو
چگونه بگریم؟