نقد شعر دلتنگی

دلتنگی

دلتنگ میشوم!

گاهی

برای نگاهی؛

• که ازطیف جاری دامنه های فصول،

فراترمیبیند!

و

برای دستانی که،زمانرا

• مثل جغجقه ای برای بازی کودک باورمان،

تکان میدهد!

دلتنگ آنسوی خیابانم

• فال  تازه ای از برگ بودن محض!!

پیچیده در لفافه ای از هراس و حیرت وشرم…

تصویرمحو نشستن من!

درآنسوی خیابان ایستاده است!؟

و

من،فکر میکنم:

جایی درلکنت لحن اساطیری تبسم عشق،

وقفه  ای کنج نیت محو زمان،

مثل آغوش مانوس گرم و گشوده ای

باز است...

بی نوا

آه

که دلتنگ حزن تو ام،

بیش ازین قرارم نیست :

شیدا

مثل ساز کهنه ای،آویخته

• بردیوارنمور انباری متروک -

سرشارازبغضم

پرده ای از نوایی اگر در خاطرم باقیست !

لحن پژواکی از نوازش نگاه نگران توست

که همانند صلیبی،

آغوش میگشود

وتنگ در برم میگرفت….

شهود

پلک هایش را گشود

وخون ماسیده ی بر لبانش را

برچید

سایه ی سنگین و گرم نگاهی

مخاطب آشنای احساسش بود!

و

حریصانه

تلاوت جذبه ی چشمانش را

لاجرعه

مینوشید…..