خزان

روبرویت مینشینم

_ خوبی عزیز؟

_ خوب !

و

  ذره ذره ذره

سوختن و کاهیدنت را

مرور میکنم

خدایا

 توانم بده

تا تاب بیاورم......

اهواز

خیرات خیابان میکرد

خاک نم خورده

بوی   جراحت دستان دشت را!

راه  نفس تا سینه بسته بود

باد مشت برسینه ها میکوفت

و سوزن

به روی میپاشید

چنار پیر،

سرفه ی خشکی کرد

وبرخاک خیابان سجده کرد

هیاهوی شهر بود

و نقل حسرت باران

اذان

نمیگفتند…….

دعوت

برایت
پستانک تازه ای خریده اند
و درشبی
به امتداد همه ی گریه های من،
ستارگان به گونه های توبوسه خواهند زد
وچشمانت
کریمانه وسهل
گیسوان آسمان را شانه خواهد زد
من و این دفتر و دیوارها،
خاموشیم
برایت
پستانک تازه ای خریده اند!!

مقصد

زخمی خلوت خیابانی سرد

همچون رخوت ناگزیری،

دست درجیب خمیازه های کسالت :

نجوای نامفهوم جمله ایست،

همدم حس تنهایی ام

نه پیچیده ونه مأنوس،برتراس خانه ی فامیلی

دور

درشهری گمنام،که

ایستگاه راه آهنش

همزاد پلیست،

ایستاده بر گرده ی کوهی صبور….

پا پس میکشید الهام!

و دست خالی ذهنم،

درسیلاب زمخت نفیری آواره، می آشفت!

سوت قطار بود

و رعشه ی اعصاب گلدان ها….

من

سرانجام را پرسیدم

و تو

می پرستیدی رؤیای مقصد را!

ما

راه را یقین کرده بودیم اما

عبور را؟

پل را؟

پرستو را؟

پروانه را؟

پیام را؟

برف

تمام خیابانها را گشتم
که برفی
برشانه ام ، بنشیند
از
آسمانی که،
غمت را فراموش کرده 
و
میگرید!!!!!