مادیان

 دندان به گرده ی مصیبت،
  مساب
 مصیب !
 پروای رمه ات،
صحرا صحرا، به کمین
 گله ی گرگانند!
خرمنت را سوختند
 قنات امیدت،خشکید
   دخترانت، گور میبافند
  - چشم و ناخن،
 بر یال خونین دار مفلوکشان -
    سایید!
شوربا و فطیرت به حوالت خرمن؟
  پاپیچت ببند
که آسمان،
 خورجین تموز میگشاید به آستین هیچ!

 ناشتا

دستارت که میبندی

بوسه ای به پیشانی طفلت بکار
 مادیان کهر زین کن
 بقچه ای نان، کوزه ای آب،
 داس و دشنه ای بران،
و تبرزین خالوی مادر نرگس
   همه را بگذار........

 خرمنت سوختند
  قنات امیدت،
 خشکید!