پدر

پشت همین پرچین آبی رنگ حیات!

در امتداد سایه ی اقاقی های سپید

به سمت صمیمیت لحن لحظه هایی بپیچ،

که طیف تبسمی محو را

- با زجرو حسرت تلخی،

برایت

هنوز،هجی میکنند!!؟

دقیقه ها پلک میزنند

باران بهانه میگیرد

دستان سرگردانم،

به پندار لکنت تلخی،نامت را

بروی سنگ سیاهی،

لمس میکنند......

   پدر.

مهر

دستپاچه شد
؛ ترسید!
و با لکنت کالی انگار
با هراس نگاهش،
هجوم رعشه ی حیرت را،
دوباره میبلعید.
نوازشش کردم
 ؛ شکوفه زد،
    خندید
   بخند،
 که یا کریم دلم،
دانه میچیند از تبرک چشمانت.
بخند.........

صبح

  ادای دینِ آفتابگردانها،

      به مهتاب !

  شبنمِ اشکیست، 

بر گونه های گلبرگهایِ بیدارِ صبح

شکرالله

  پروردگار :
عظمت و بزرگی کبریایت را شکر
ای کریم
به رحمت و فضلت این بنده ی حقیر و ناچیز ت را آنی و لحظه ای به خویش وا مگذار که ابلیس و نفس اماره عنان از کفم میربایند.
ای بزرگترین و ای بخشنده ترین هیچم و هیچ ندارم برمن ببخش گناهان بیشمارم را که پشیمانم و درخور جزایت.
الهی شاکرم بگردان و دسترسی های دلم را وسعت ببخش ، وبه ایمان و بصیرت قوام عطا کن.
         آمین یا الرحم الراحمین

نوروزتان به کام

 محبت جبری نبوده و نیست
واگر به کسی تکلیف شود ناهمگون و ملموس، توی ذوق میزند
لبخند
نوازش
وحتی درود وسلام هم
اگر از متن دل برخیزد
دلچسب و دلنشین و گواراست.

دریافت